Allereerst hartelijk dank voor de vele berichten vanuit het vaderland ivm mijn verjaardag. Las in de NY Times dat veel Nederlanders willen emigreren vanwege de onrust de laatste tijd. Is het zo erg daar?
Mijn verjaardag was erg gaaf. Toen ik vrijdag op het punt stond om de deur uit te gaan om inkopen te doen voor een feestje, werd mij verstaan gegeven door een huisgenoot dat dit niet de bedoeling was. Nadat ik terugkwam van skiles werd me een diner aangeboden in een Mexicaans restaurant. Na ook in het mexicaans toegezongen te zijn, gezellig met een man of 10 gedineerd/geschranst. De hoeveelheden waren uiteraard Amerikaans, zodoende ging de helft van het gezelschap zonder schroom met een ‘take home bag’ naar huis. Het schijnt tegenwoordig ‘not done’ te zijn om dit een ‘doggy bag’ te noemen. Thuis aangekomen bleek dat er door mijn vrienden (laat ik ze vanaf nu maar gewoon zo noemen) de nodige hoeveelheid ‘import beer’ was ingeslagen. Heineken, Corona, Amstel, Hoegaarden. Het was allemaal aanwezig! Ook de Karamel Sutra van Ben & Jerry’s mocht niet ontbreken. Bij het feestje zelf waren denk ik een man of 25 in een niet al te grote woonkamer aanwezig. Al met al een verjaardag om niet snel te vergeten.
De volgende morgen uiteraard weer vroeg op (4 uurtjes slaap) om natuurlijk weer een dagje in Snowbird te mogen vertoeven. Het was een van de helderste dagen tot nu doe. Bovendien had het de dagen ervoor prima gesneeuwd en de temperatuur was ook nog aangenaam. Kortom: de beste skidag tot nu toe. ‘Moguls’ skien gaat ook lekker, hoewel ik de voorkeur blijf geven aan ‘groomed terrain’. Hoop dat onderstaande foto’s een goede indruk van al dit alles geven!
Zondag berggeklommen in Little Cottonwood Canyon in Wasatch National Forrest. Ongever een half uur rijden vanaf de campus. Moet eerlijk bekennen dat ik er wel redelijk talent voor heb en dat van mijn gebruikelijke hoogtevrees dit keer niets te merken was! Ik vond het vooral verbazend hoeveel kracht je kunt zetten met je voeten en hoeveel grip je daardoor uit kunt oefenen. Moet uiteraard nog wel veel verbeteren aan mijn techniek, maar het ging lang niet slecht. Zondagavond een extreme klimvideo bekeken, zette me helaas weer met beide benen op de grond. Met name het zogeheten ‘crackclimbing’ was fascinerend. Dit is een techniek waarbij men zich omhoog werkt door de handen in zogeheten cracks (inhammen, spleten) te plaatsen. Het fragment in de film waarbij een klimmer zich boven een afgrond alleen met z’n handen gemanoeuvreerd in een ‘crack’ vasthoudt, was verbijsterend. Ik houd jullie op de hoogte van mijn vorderingen op dit gebied.
In het dal was en is het ook fantastisch weer. Onderstaande foto is vanaf de campus genomen. Ga regelmatig even een stukje mountainbiken in bergen bij de campus. Bij slecht weer is er gelukkig een fitness faciliteit in het gebouw.
Heb gister gastcollege gehad van een soort motivatiegoeroe voor het vak Leadership. De kern van z’n verhaal was het feit dat we in lastige gesprekken allemaal de neiging hebben om de kern van problemen ongemoeid te laten omdat dat ‘uncomfortable’ aan zou voelen. Bovendien proberen veel mensen hun gesprekspartner een bepaalde richting in zonder zich te verdiepen in de beweegredenen van de tegenpartij. In een aantal rollenspelen moesten we vervolgens oefenen om een effectieve ‘performance dialogue’ uit te voeren. Hoewel academisch gezien niet van al te hoog niveau, wel erg interessant om mee te maken. De heersende opinie na afloop van het college was dat vrijwel ieder gesprek nu in de gewenste richting was te manipuleren. Dat onbegrensde zelfvertrouwen is natuurlijk erg Amerikaans, maar daarom niet minder mooi.
